SILENTIARII

SILENTIARII

apud Senecam in Ep. 47. servi fuêre, qui in familia coeterorum servorum murmur cohibebant. Ita quidem Popma, sed Pignorius Praefecturae huius nomenclaturam vel cum Salviano demum, vel paulo ante ipsum, in lucem prodiisse, censet. It autem de illis Salvianus de Provid. Dei l. 4. Pavent quippe Actores, pavent Silentiarios, pavent Procuratores; prope ut inter istos omnes nullorum minus servi sint, quam Dominorum suorum: ab omnibus caeduntur, ab omnibus conteruntur. Quod vero e Seneca affertur, idem Magisterium magis, quam nomenclaturam, indicare ait: Virga enim apud Senec. quâ murmur omne famulorum compescehatur, illi insigne Tricliniarcharum, in ipso Triclinio, vidertur fuisse, extra quod Actoribus seu Dispensatoribus conveniebat. Haec in familia privata: maior dignitas Silentiariorum in aulis Principum fuit, quos Quietis Ministros vocavit Procopius de bello Pers. l. 2. ubi Adolium scribit Acatii filium, genere Armenium, in palatio Imperatoris fuisse ad ea quae sunt quietis minisirum: addens, quod munus Romani Silentiarium vocant: et quia Principis arcanorum essent conscii, sunt qui Auricularios item vocent. Insignes Clarissimi titulô fuisse, docet Iustinianus C. tit. de Silentiariis, Viros clarissimos sacri nostri Palatii Silentiario, circa latus nostrum militantes, de tutelis et curationibus excusari sancimus. Iidem Spectabiles, l. 30. Cod. de Inoffic. testam. ςθαυμασιώτατοι, in Coucilio Chalcedon, act. 1. vocantur. Schola devotis iimorum Silentiariorum, occurrit in l. 4. dicendo mox tit. Cod. Iustin. Eorum enim plures erant, sed 30. ordinarii, in 3. decurias divisi, quibus singulis unus praeerat Decurio, unde tit. de Silentiariis et Decurionibus in Cod. modo dicto. Hinc dignitas eorum non contemnenda, licet τȏυ χαμαιζήλων fuisse dicat Zonaras, cum et horum operâ in legationibus, et ad mandata perferenda uterentur Principes, uti passim docent Scriptores. Sed et Anastasius, antequam thronum conscenderer et Gobazes, postea Lazorum Rex factus, id muneris obiêre, ut alios omittam. Olim Eunuchos id muneris obivisse, Claudian. innuit in Eutrop. l. 1. v. 418.

———— Praefecti gemmis, vestique dabantur

Custodes, sacroque adhibere Silentia somno.

Affines hisce fuêre, quos ad Somnum appellat Curtius l. 6. c. 11. ubi ait: At ne in vicinia quidem diversorii quemquam commilitonem receptum esse, sed per dispositos, quos ad Somnum habebat, omnes procul relegatos, ne femina illa (Philotas intelligitur) murmurantium inter se silentio verius, quam sono, excitaretur. Vide Pignorium Comm. de Servis, Tit. Popmam de Operis Servorum, Codinum de Officiis Auloe constantinop. etc. Alii ab his sunt Silentiarii, memorati Hariulfo in Vita S. Angilberti c. 1. et Matthaeo Paris. A. C. 1171. videlicet, qui in Silentiis, h. e. Collationibus vel etiam consistoriis Principum considebant ac deliberabant. Silentium enim Conventum privatum, in quo dissertationes de rebus publicis agebantur, Διάλεξιν Zonarae, Conference Gallis: sed praesertim de rebus Ecclesiasticis, unde κατηχητήριος λόγος definitur Nicetae in Manuele l. 7. num. 5. dictum esse, Σιλέντιον quoque Cinnamo, constat. Vide quae ad hunc adnotavit Carol. du Fresne p. 493. ubi inter alia, Silentium et Conventum idem sonare, ex Iuliano Antecessore observat. Hinc Silentiarium, locus ubi Silentiarii stabant, primum et exterius cubiculum, quod Consistorio obversabatur, apud Landulphum Sagacem l. 16. et Anastasium in Histor. Eccl. Plura vide apud modo laudatum Auctorem in Glossar. et Dominic. Macrum in Hierolex. adde Brissonium de verb. signif. Meursium Glossar. Rittershusium ad Salvianum, Vossium in Glossar. c. 49. etc.